Σας Παρουσιάζω το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα!!!

Χωρίς να είμαι κάποιος ειδικός, αλλά βάση βιώματος και κριτικής σκέψης, σε αυτό το άρθρο θίγω το θέμα που απασχολεί και ταλαιπωρεί όλους μέσα στην ελληνική κοινωνία, όλες τις γενιές, και μάλιστα τον καθένα μπορεί και με διαφορετικό τρόπο. Δηλαδή, αυτό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος…

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ξέρει να «ξεχωρίζει» με τον δικό του τρόπο. Λειτουργεί συνεχώς με προσθαφαιρέσεις νομοσχεδίων και εκσυγχρονιστικών ιδεών από τον κάθε υπουργό, με βάση πολιτικά συμφέροντα και πολιτικό ανταγωνισμό. Επίσης, δεν αποφασίζει ποιοι είναι οι στόχοι του, κι αν αποφασίσει, έστω στόχους ακατάλληλους, δεν αποφασίζει ποιοι οι τρόποι, για να τους φτάσει. Τέλος, κάθε φορά και κάτι καινούργιο ζαλίζει μαθητές και μαθήτριες… Όμως, ας τα δούμε πιο αναλυτικά:

Καταρχήν, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί με την νοοτροπία της «ποσότητας», δηλαδή του «όσο πιο πολλά έχω, τόσο το καλύτερο», η οποία δεν φαίνεται να λειτουργεί ευνοϊκά για τα παιδιά. Με άλλα λόγια, τα φορτώνει με έναν υπερβολικά μεγάλο αριθμό μαθημάτων σε κάθε τάξη των δύο πρώτων βαθμίδων εκπαίδευσης και πολλές, βαριές, εξαντλητικές εξετάσεις στην δεύτερη βαθμίδα, χωρίς να εστιάζει στις ανάγκες τους και τις διαφορετικές πνευματικές δεξιότητές τους που πρέπει να καλλιεργήσουν, για να εξελιχθούν. Αντιθέτως, εστιάζει σε ασαφείς στόχους του που ισχυρίζονται έμμεσα και άμεσα οι υπουργοί ότι πρέπει τα ίδια να τους ακολουθήσουν. Δηλαδή, περιμένουν τα παιδιά να προσαρμοστούν στο σύστημα, αντί το σύστημα στα παιδιά, όπως μάλλον θα έπρεπε. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να χάνεται το νόημα της εκπαίδεσυσης και της πνευματικής καλλιέργειας των παιδιών. Επίσης, τα παιδιά, εξαιτίας της νοοτροπίας της «ποσότητας». φτάνουν στο Λύκειο χωρίς να ξέρουν προς τα πού να κατευθυνθούν όσον αφορά τα ενδιαφέροντά τους, την σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που, αν το επιθυμούν, θα επιλέξουν και γενικά την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Κι αυτό συμβαίνει, λόγω της ασάφειας και του χάους μέσα στο μυαλό και στις ιδέες των μαθητών που δημιουργούνται από την ύπαρξη των πολλαπλών διαφορετικών κατευθύνσεων που παρουσιάζουν τα μάθηματα. Τέλος, με αυτήν την νοοτροπία, τα παιδιά χάνουν ή και δεν γεννάνε καθόλου ενδιαφέρον για το σχολείο και μετ’ έπειτα, αισθάνονται κουρασμένα ψυχικά, για να ακολουθήσουν την επερχόμενη επαγγελματική σταδιοδρομία τους. Από αυτό το σύστημα λείπει η κατανόηση της έννοιας της ποιότητας, η αίσθηση ότι πρέπει το σχολείο να είναι δίπλα στους μαθητές βοηθώντας τους να αναπτυχθούν πνευματικά πάνω στις δικές τους ιδέες, χαρίσματα και προτιμήσεις, και η νοοτροπία ότι το σχολείο είναι για τα παιδιά, και όχι το αντίστροφο, δηλαδή τα παιδιά για το σχολείο.

Ακόμα, το ελληνικό σχολείο προωθεί την έννοια της διάκρισης ανάμεσα στους μαθητές. Τους διακρίνει είτε στην απόδοση, επαινεύοντας μόνο τους αριστούχους και παραμερίζοντας τους άλλους μαθητές, είτε και κοινωνικά, παραμερίζοντας για παράδειγμα τους μετανάστες μαθητές ή αυτούς με κάποια αναπηρία σαν μια ξεχωριστή ομάδα σε σχέση με τους άλλους μαθητές. Γιατί, δεν υπάρχει διαπολιτισμικότητα μέσα στα σχολείο. Δηλαδή, δεν προωθεί το μήνυμα του όλοι είμαστε διαφορετικοί και ξεχωριστοί μεταξύ μας αλλά και ίσοι, λόγω αυτής της διαφορετικότητας και της ατέλειας μεταξύ μας (το οποίο είναι ένας ορισμός της «ομορφιάς» στην Κοινωνία, για εμένα), αλλά αυτό της διάκρισης.

Τέλος, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα βιάζεται και προσπαθεί να μοιάσει και να φτάσει τα επίπεδα απόδοσης των άλλων εκπαιδευτικών συστημάτων, αλλά και να συγκριθεί μαζί τους και να τα ξεπεράσει. Δηλαδή, δεν κοιτάει τα δικά του προβλήματα και δεν προσπαθεί να τα διορθώσει, αλλά προσπαθεί να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό των άλλων εκπαιδευτικών συστημάτων, που πιθανόν να μην υπάρχει και να δημιουργεί το ίδιο.

Συμπερασματικά, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα βιάζεται και κάνει λάθη… Προσπαθεί να μοιάσει και να ανταγωνιστεί τα άλλα εκπαιδευτικά συστήματα. Επίσης, εστιάζει σε μια κατεύθυνση που έχει ως στόχο την προσαρμογή των παιδιών στο σχολείο και όχι το αντίθετο, όπως θα έπρεπε. Ακόμα, λείπει από αυτό η έννοια της ισοτιμίας. Τέλος, δεν αγκαλιάζει τα παιδιά και δεν τα βοηθάει να καλλιεργηθούν πνευματικά ως ξεχωριστοί μεταξύ τους χαρακτήρες και αξιοσημείωτο είναι πως δεν αναφέρθηκε παραπάνω, ότι ρίχνει το «φταίξιμο» στα ίδια τα παιδιά για τις «κακές» επιδόσεις τους στα μαθήματα. Δηλαδή, καθιστά τα παιδιά υπεύθυνα για το αν θα καλλιεργηθούν πνευματικά, ακόμη κι αν την πρώτη ευθύνη για αυτό την έχει το σύστημα μέσα στον σχολικό χώρο και μετ’ έπειτα αυτά.

Αυτό είναι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.